Archieven: acts

Linzensoep, kippensoep, uiensoep. Laten we even eerlijk wezen, de beste soepsoorten leunen vaak op een of twee magische ingrediënten. Geen wonder dat Soup! uit Manchester heil zoekt in een eenvoudige, doch winnende formule: een powerpop/art punk hybride in het verlengde van Buzzcocks, The Clash, XTC en The Cribs. Aftikken, gaan met die banaan en louter liedjes speulen die je meteen weer wilt horen. John Robb, de plaatselijke punkdominee, noemt Soup! “the biggest band in the country you haven’t heard of yet.”  

Lentil soup, chicken soup, onion soup. Let's face it, the best soups often rely on one or two magical ingredients. No wonder Soup! from Manchester seeks refuge in a simple, yet winning formula: a power pop/art punk hybrid in line with Buzzcocks, The Clash, XTC and The Cribs. Count to four, speed burst into gear and blast out tunes you immediately want to hear again. Mancunian punk pastor John Robb calls Soup! “the biggest band in the country you haven't heard of yet.”

Leuk hoor, al dat nieuwe bloed dat op Left Of The Dial wordt geïntroduceerd, maar soms moet je even een zekerheidje aanvinken. Deze naam is er zo eentje, zelfs in al zijn onberekenbaarheid. De nog altijd vrij mysterieuze Japanners van Bo Ningen spelen louter spectaculaire shows die de wetten van de natuur opblazen tot cartooneske proporties. Wie bij die legendarische show was met Savages tijdens Le Guess Who? kan hierover meepraten. Bo Ningen opereert op hetzelfde niveau als een Black Midi als het gaat om grensverleggend gitaargeweld.

All that fresh blood introduced at Left Of The Dial sure is nice, but sometimes you gotta check out a sure thing. This name is about as much of a sure thing as it is an unpredictable one. Japan’s Bo Ningen play nothing but spectacular shows that defy the laws of nature to cartoonish proportions. Witnesses of that legendary show with Savages at Le Guess Who? can confirm. Bo Ningen operate on the same level as a Black Midi when it comes to groundbreaking guitar violence.

Home Counties vecht tegen de slopende sleur des leven met een speelse combinatie van Britpop en post-punk. Inderdaad, boos in de microfoon schreeuwen is soms iets te makkelijk, dus deze band tast dieper in de buidel en probeert de weltschmerz met wrange humor te omlijsten. Als je de volgende dag weer om zes uur uit bed moet rollen voor de zoveelste vermoeiende negen-tot-vijf-week, is het goed om te weten dat Home Counties aan jouw kant staat.

Home Counties combat the grueling grind of life with a playful combination of Britpop and post-punk. Indeed, yelling disenchanted chants into the microphone is sometimes a little too easy, so this band digs a bit deeper into the psychological pit and tries to frame the weltschmerz with a wry sense of humor. If you have to roll out of bed at 6am the next day for yet another exhausting nine to five week, it's good to know that Home Counties are on your side.

Hemelbestormer is inderdaad de perfécte naam voor deze Belgen: de graniet-harde post-metal wordt gebruikt als stormram om de hemelpoort in een geduchte stoot omver te blazen. Fans van Pelican, Cult Of Luna en Isis weten de weg, maar ook de neutrale muziekliefhebber is welkom om deze natuurkracht-in-vorm-van-een-band te realiseren. Zelfs de climaxen van Hemelbestormer hebben een eigen climax!

Hemelbestormer is indeed the perfect name for these Belgians: the steel-concrete post-metal is wielded like a battering ram to shatter the pearly gates of heaven in a single formidable blow. Fans of Pelican, Cult Of Luna and Isis know their way, but neutral music lovers are also welcome to witness this force of nature of a band. The climaxes of Hemelbestormer actually have climaxes of their own!

Nat Brower lijkt wellicht op het vergeten lid van de Revenge Of The Nerds-huisband, hij pronkt en paradeert net zo trots als glamrockiconen T.Rex op liedjes als “Hacksaw”. Brower put uit het gouden tijdperk van popmuziek met een aanstekelijk lo-fi charme en een fijn gevoel voor kitsch. En stiekem sluimert er onder die stoffige slaapkamer-producties een scherp oor voor goede hooks. Fans van Ween, Mac DeMarco en They Might Be Giants – maar ook Browers vorige bands Metalleg en Nancy – staan hier alvast goed.

Nat Brower may appear like a forgotten member of the Revenge Of The Nerds house band, he struts just as proudly on stage as glam rock icons T.Rex with songs like “Hacksaw”. Brower draws on the golden age of pop music with an endearing lo-fi charm and a fine veneer of kitsch. And secretly beneath those dusty bedroom productions lurks a keen ear for hummable hooks. Fans of Ween, Mac DeMarco and They Might Be Giants – but also Brower's previous bands Metalleg and Nancy – will be right at home here.

Dat je elektronische muziek kunt maken met de oomph van rock bewijst het Vlaamse Go March; een wereldwijd gelauwerd gezelschap dat je in een wormgat van kosmische muziekstijlen sleurt. Zet je schrap voor een schotel stuwende spacerock met meer akkoorden dan de soundtrack van een superheldenfilm. Zodra Go March opstijgt, vliegen we met z’n allen mee en komen we voorlopig niet meer terug op aarde.

Flemish outfit Go March prove that you can make electronic music with the oomph of rock; this worldwide acclaimed alternative act drags you into a wormhole of cosmic music styles. A propelling space rock excursion with more arpeggios than the soundtrack of a superhero movie. As soon as Go March take off, all of us will say goodbye to gravity and not return to earth for as long as they’re on stage.

De Zweedse zusjes Inez en Ella Johansson schrijven minimale popliedjes die je liefst op een lome lentedag wil horen. Denk aan Air, Zero 7 of Peter, Bjorn And John, maar dan met iets meer een lo-fi randje. Inez zingt en speelt elektrische gitaar, terwijl Ella de tweede stem voor haar rekening neemt en drumsamples live met haar voeten bespeelt. Tore Johansson (geen familie, overigens) – huisproducer van The Cardigans – spitste direct zijn oren bij het horen van 7ebra. Hij nam plaats achter de knoppen voor de opnames van het debuutalbum, dat begin komend jaar verschijnt.

Swedish sisters Inez and Ella Johansson write minimal pop songs tailor made for lazy spring days. Think Air, Zero 7 or Peter, Bjorn And John, but with a bit more of a lo-fi edge. Inez sings and plays electric guitar while Ella takes care of harmonies and drum samples, which are played live with her feet. Tore Johansson (no relation, by the way) – house producer of The Cardigans – pricked up his ears when hearing 7ebra and decided to sit in the recording booth for 7ebra’s debut album, slated to be released early next year.

Of Enjoyable Listens nu in bandbezetting speelt of onder begeleiding van een stoffige tapedeck; de ontregelende shows van deze act vervagen de grenzen tussen Shakespeariaanse tragiek en stand-up komedie. Spil Luke Duffett zingt als Tony Hadley van Spandau Ballet, maar dan gedegradeerd tot stomdronken cruise act. Bovenal heeft Enjoyable Listens iets hartverwarmends: vooral de pure onomwonden passie waarmee Duffett de liedjes vertolkt, alsof het einde van de wereld nabij is. Om maar te zwijgen over zijn onnavolgbare houterige danspasjes. Enjoyable Listens is zo’n act die je nooit meer vergeet.

Whether Enjoyable Listens performs as a band or accompanied by a dusty tape deck; this act's disruptive shows blur the lines between Shakespearean tragedy and stand-up comedy. Luke Duffett croons like Tony Hadley of Spandau Ballet relegated to down-in-the-dumps cruise ship act. Enjoyable Listens owns a charm that’s disarmingly heart-warming, however: specifically the sheer unadulterated passion Duffett exults into the songs, as if the end of the world is nigh. His inimitable robotic dance moves are the icing on the cake. Indeed, Enjoyable Listens is an experience that you won’t soon forget.

Ongekend coole sound hoor, dat van Deep Tan: probeer je even The Slits voor te stellen in een iets gepolijster, poppy jasje, waardoor de scheuten fuzz en rollende baspartijen net wat meer buiten de lijntjes kleuren dan normaal. In een tijd waarin post-punkbands in blikken tegelijk de podia lijken te veroveren klinkt het geluid van Deep Tan fris en fruitig. Tekstueel zoeken Celeste, Wafah en Lucy nieuwsgierig de absolute uitersten op: hoeveel naargeestigheid kun je oppoetsen tot iets dat leuk en poppy klinkt? De kunst van het harde contrast beheerst Deep Tan nu al tot in the scherpste puntjes.

Undeniably cool sound, indeed, that of Deep Tan: try to imagine The Slits with a slightly more polished, poppy veneer, making the fuzzy forays and rollicking bass lines all the more piericing. At a time when post-punk bands seem to be conquering the stages in droves at the same time, Deep Tan’s music brings a fresh and fruity quality. Lyrically, Celeste, Wafah and Lucy curiously explore the extremes: just how much gloom can you polish up into something that sounds fun and poppy? Deep Tan already mastered this fine art of heavy contrasts, right down to the sharpest minutiae.

Meltheads heeft de superkracht om, nou inderdaad, je te doen smelten met hun withete, vuige punkrock-anthems. De nummers van de Antwerpenaren zijn zo subtiel als blokken beton van het balkon smijten en vervolgens met het beste uitzicht de schade te bewonderen. Meltheads haalden overigens de tweede plek van de Humo Rock Rally dit jaar; als je zoekt naar een maatstaf waar de beste bands uit België aan voldeden, goed je snapt ‘m, Meltheads voldoet er met gemak aan. Nu mogen ze voor straf Left Of The Dial afbreken en weer bij elkaar lijmen.

Meltheads have the power to, well, melt with their white-hot, dastardly punk rock anthems. The songs of these Antwerp rabble-rousers are about as subtle as concrete blocks tossed from the balcony – and subsequently admiring the damage with the best view possible. Meltheads also took second place in the Humo Rock Rally this year; if you're looking for a benchmark that the best bands from Belgium have met, well you got it, Meltheads easily meet them and then some. As punishment, they are tasked with eviscerating Left Of The Dial and gluing it back together again.